The Good, the Bad and the Ugly: popfotografie anno 2012
Afgelopen weekend was het weer een wereld van uitersten in de popfotografie. Twee shows waarin duidelijk wordt hoe geweldig het vak kan zijn, maar ook hoe dramatisch het tegenwoordig vaak is. Op vrijdagavond stond ik in Tivoli bij Emilie Autumn. Lekker vooraan, helaas geen echte fotopit, dus moest ik tussen het publiek staan. Maar wel redelijk vooraan dus voldoende om mijn 24-70mm lens te gebruiken. Emilie zette een heerlijke Burlesqueshow neer, waarbij het smullen is voor een fotograaf. Het leverde een vol geheugenkaartje op met foto’s waar ik erg blij van werd. Zoals deze van een van Emilies danseressen, Veronica Varlow. Zodra ik klaar ben met fotograferen, kan ik blijven om van de rest van de show te genieten.
Zaterdag is het de beurt aan de legendarische Paul McCartney in Ahoy. Een goed voorbeeld van hoe het er de laatste jaren aan toe gaat. Voordat het concert begint, krijg je een contract voor je neus gelegd dat je moet tekenen. Daarin verklaar je dat je je foto’s niet zult gebruiken voor iets anders dan bij het verslag voor het magazine waar je voor werkt. Met andere woorden: als fotograaf kun je je foto’s nergens anders meer kwijt. Ze verdwijnen in een digitale schoenendoos om daar niet meer uit te komen. Wil je ze toch gebruiken, dan moet je het management van Macca benaderen en toestemming vragen.
Na een uur wachten mogen de fotografen eindelijk richting podium. Hoewel podium? De stoet fotografen vertrekt in de tegengestelde richting. Volgens een eerdere mededeling is dit namelijk een zogenaamde Front Of House (FOH) show. Wat zoveel betekent dat je niet vooraan mag staan, maar dat alle fotografen met een gehuurde 400mm of 600mm gehuurde lens op een kluitje bij de mengtafel staan op vijftig meter afstand van het podium. Gevolg : elke foto, van elke fotograaf, levert hetzelfde standaard saaie beeld op. Paul verschuilt zich veelvuldig achter zijn microfoon en stapt slechts sporadisch naar links of naar rechts, waardoor Pauls gezicht op ongeveer elke foto wordt bedekt door een microfoon.
Twee nummers later is het klaar en kun je als fotograaf weer alles inpakken en naar huis. Want de rest van het concert meepikken is er tegenwoordig bijna niet meer bij…Daar sta je dan tien minuten later weer buiten bij Ahoy, met een serie foto’s die hetzelfde zijn als die van je collega’s en waar je verder niets meer mee kunt. Nee, dan nog maar een plaatje van Emilie…
