From The Archives: 2014-01-13 18:19:00
Deze week begin ik weer met datgene wat ik het liefste doe: concerten fotograferen. Te beginnen met Babyshambles in Paradiso en vervolgens ouderwets weer eens naar Groningen voor het Eurosonic Festival. Het lijkt een gewone concertweek, zoals er vele zijn geweest en er hopelijk nog vele zullen volgen. En toch is het een bijzondere week voor mij. Met deze concerten geef ik het officiële startschot van een jubileumjaar. Dit jaar is het namelijk 20 jaar geleden dat ik mijn eerste concertfoto publiceerde. Voor De Toestand, een uitgave van de School voor de Journalistiek in Utrecht, mocht ik met een klasgenoot naar het metalfestival Dynamo Open Air.
Zingende, schreeuwende, vechtende, kotsende, pissende, lachende, dansende, gebarende, maar vooral veel genietende mensen zag ik om me heen. En ik genoot met ze mee, voor de eerste keer op weg naar de fotopit, de plek die mijn tweede huis zou worden.
Daar stond ik dan met de van mijn broer geleende Olympus OM10 en een fototas met daarin een handvol Fuji Neopan Pro-filmpjes. Druk was het niet, dat weet ik nog. Ongetwijfeld stonden oudgedienden Lex, Rob, Niels, Michel en Paul daar ook hun plaatjes te schieten. Er gebeurde zo veel om me heen, dat ik heel veel ben vergeten. Ik deed mijn best een springende Rudeboy te fotograferen. Ik kreeg Sick of It All voor mijn lens, een solerende gitaarlegende Zakk Wylde, Keith Caputo schreeuwde de longen uit zijn lijf en achter me surfte een man over een zee van hoofden. In mijn ooghoek zag ik een vliegtuig aankomen en drukte af. 
De plaat haalde de achterkant van De Toestand en complimenten van de docent en klasgenoten waren mijn deel. Geweldig om te krijgen, maar toen had ik allang besloten dat dit was wat ik wilde worden: popfotograaf.
In twintig jaar is veel gebeurd, het meeste nog met een van mijn eerste foto-onderwerpen, Keith Caputo, die inmiddels Mina heet en als vrouw door het leven gaat. De veranderingen in mijn carrière zijn bij lange na niet zo ingrijpend geweest, maar het was tot nu toe een hele leuke rit!
1994-2014 vraagt om iets bijzonders. Een expo, het lang verwachte boek, allebei, nog iets anders? Ik ben nog volop aan het brainstormen over de vorm. Maar wees gerust: 2014 gaat niet ongemerkt voorbij.
Voor nu: tot bij een volgend concert!