Metropolis #25
Komende zondag is de 25ste editie van het Metropolis Festival. Speciaal voor de gelegenheid verscheen er een 128-pagina’s tellend magazine met ontelbare herinneringen aan het gratis festival in het Rotterdamse Zuiderpark. In de uitgave o.a. een kort stukje over mijn Metropolisgevoel plus 10 foto’s van de afgelopen jaren.
Metropolis #25 is zondag verkrijgbaar op het festival zelf of te bestellen via www.wonderlandpublishing.nl.
Voor een fotograaf is Metropolis een van de fijnste festivals om op te werken. Je bent er nog redelijk vrij om te bewegen. Een stuk vrijer dan in de -zich in 2026 afspelende-gelijknamige speelfilm. Artiesten zijn nog aan te spreken zonder dat je eerst een tiental pasjes moet overleggen aan de dienstdoende security. Dat zorgt ook voor een ontspannen sfeer bij artiesten, die graag even tijd maken voor een portretje. Die ontspanning zie je ook weer terug tijdens de optredens. Muzikanten maken er graag een feestje van samen met het publiek. Regelmatig springen muzikanten van het podium, rennen het veld over, beklimmen geluidstorens of laten zich letterlijk op handen dragen. Op dat soort momenten
is popfotograaf zijn, dankbaar werk.
is popfotograaf zijn, dankbaar werk.
Ik zie Kathy Foster van The Thermals nog uit het -stilstaande- minibusje vallen als ik de band vraag voor de foto te acteren dat ze uit het busje springen. Ik voel de poezelige voetjes van Noisettes-zangeres Shingai Shoniwa op mijn schouders steunen tijdens het fotograferen. Ik zie door de lens, een naar mijn camera grijpende Ken Stringfellow, dichter en dichter op mijn zonnekap komen. Als hij vast heeft, blijf ik klikken… En klets daar voel ik de zweetdruppels van Billy McCarthy (We Are Augustines) op mijn hoofd. Terwijl ik richting publiek kijk, blijkt hij al een halve minuut vlak boven me te hangen, zijn zweetdruppels op mij richtend. Lachend kijken we elkaar aan. Een gekke bekken trekkende ontspannen Adam Green die shirtloos tegen de tourbus poseert, en de nagelafdrukken van zijn – twee meter lange – groupies in zijn vlees heeft staan.
Dank Metropolis Festival!
Dat de volgende 25 jaar maar net zo relaxed mogen zijn…